Hoofdmenu
Adriënne,
Ik heb je boek (Maandagavond kwart over tien) met meer dan gemiddelde interesse gelezen.
Halverwege wist ik wel dat niet iedere ik figuur jouw betrof – dat zou te veel zijn voor een mensenleven – maar aan de manier waarop je beschrijft vermoed ik een grote betrokkenheid bij de lotgevallen van al jouw verhaalfiguren.
De heldere taal die je hanteert is het voertuig waarmee begrip en medeleven met de hoofdpersonen van je geschiedenissen kunnen worden gevolgd, waardoor fantasiën en invullingen geen kans krijgen. En daar ben ik blij om: dit is wat er is en zo is het ervaren.
Om diezelfde reden heb ik het boek niet in één ruk gelezen, zoals mij was voorspeld. Integendeel. Verhaal voor verhaal om te kunnen verwerken en/of over na te denken. Maar als je elke dag een verhaal leest geldt dat ook als ‘in één ruk uitlezen.
Jouw op feiten en gebeurtenissen gebaseerde schrijfstijl verhinderde mij niet om bij een paar verhalen te huilen (Duel en Blauw bijvoorbeeld).
Het boek verwondert, informeert (ik vermoed niet alleen voor hetero’s), nodigt tot nadenken, waarbij het prettig leest.
Wat mij persoonlijk opvalt in de verhalen, dat er naast vreugdevolle belevingen zo veel verdriet is, waarbij ik doel op de worstelingen, mislukkingen en vooral ook de (veelal) ingehouden dierbare herinneringen aan een mislukte of bewust verbroken relatie, maar misschien ben ik wat gevoelig voor dieptriestheid.
Oh ja, als (delen van) dit recensie-
Nou ga ik dat andere boek nog lezen uit Afrika, maar dat heeft mijn vrouw omhanden.
Met prettige herinnering
Ben van Bommel
Hallo Adriënne, je verhalenbundel heb ik van de zomer in Engeland gelezen, gedeeltelijk in pub en teamroom, haha. Die losse verhalen leest gemakkelijk. Veel leuke en bijzondere verhalen over de vrouw, ze deden me vaak glimlachen. Soms waren ze bijna te mooi om ‘waargebeurd’ te zijn. Enkele heb ik doorverteld aan anderen om uit te testen hoe het verhaal bij hen landde. Hun reacties waren als de mijne.
Groetje, Anne